Benquerido amigo:
Andas por Ferrol tan pouco que teño que recorrer a unha carta para poder despedirme de ti como te mereces. Non é que pretenda morrer sin avisar pero sempre que nos atopamos foi de cadrada e nunca rematamos a conversa polas presas que sempre levas. Ademais aínda avisando para morrer, quen sabe onde andarás.
Tamén quería facelo, porque estou na idade óptima para xulgar o resultado daquela vasectomía que me fixeches e da que non se garantía un resultado acorde co que se pretendía. Bon, si: o de non embarazar resultou, pero pretendíase tamén desfrutar da parella sen os medos que poñían límites ao pracer. Nesa parte protestábanme antes e seguiron protestando despois.
É posíbel que a miña operación fallara nesa parte por “exceso de participantes” porque con tanta xente ao redor do quirófano, seguro que o fío das “habilidades amatorias” o deixaches desamarrado. Xa se sabe cousa de moitos…. Entre aquela monxa que solemnemente afeitaba ao redor dos testículos (os meus) levantando cunha man o meu acolloado pene, o doutor Buitrón e tres médicos máis e por suposto ti, aprendendo a facer aquela operación, saín vasectomizado daquela maneira.
E da viaxe de volta con todo o que viviches nin te lembrarás. Dende o Hospital Público de A Coruña ata Narón fun sentado na parte de atrás dun 600 que por moi mítico que sexa, recén vasectomizado non se collía xa que as pernas non cerraban ben porque aquela parte a deixárades coma un pandeiro. Todo deus metera as mans para aquela primeira práctica, monxa incluída.
Aquel episodio non quedou aí. Despois viñeron asembleas veciñais, nos talleres, polos Concellos, etc e daquela primeira vasectomía seguiron centos delas na miña mesa da cociña, no teu piso prestado de Fene e xa desfrutando das melloras da tecnoloxía na Rúa Galiano de Ferrol.
Despois viñeron asembleas veciñais, nos talleres, polos Concellos, etc e daquela primeira vasectomía seguiron centos delas na miña mesa da cociña, no teu piso prestado de Fene…
Non sei se merecería a pena tanto esforzo, tanto traballo reivindicativo a prol dunha sanidade pública gratuíta e de calidade que ampliara as súas prestacións e xa daquela que non se privatizara. Demandábamolo en 1984!! Aquel Consello Galego de Saúde que inventaras, axudou a interromper embarazos non desexados en mulleres aínda por encima vulnerábeis por diferentes razóns. Cantas demandas atendidas, cantas tardes e noites empregadas en conseguir unha calidade de vida mellor para tantas persoas, reivindicando que iso correspondía aos poderes públicos. En fin.
Pero toda esa entrega, ao meu modo de ver, quedaba en parte gratificada co nomeamento de Alcalde no lugar no que exercías de médico. Que os veciños e veciñas de Noia te nomearan alcalde, non deixaba de ser un recoñecemento ao teu esforzo polos demais.
Eu tiña unha idea diso de ser alcalde. Xestionar o poder sempre me pareceu gratificante, ademais de ilusionante, naqueles tempos de cambio e democratización da vida pública. Pensei eu. Agora poderá facer todo aquelo que sempre quixo. Un alcalde é un alcalde. Pois non. Ou si. Ben, ti concretamente non.
Denunciar, mesmo até o despido, aos históricos vividores do público dentro do teu concello non o podían tolerar os verdadeiros “poderes”, eses que non se someten a votación. Non che digo nada se aínda por encima algún tiña galóns nas “forzas da orde”. Eu que pasei contigo pola Alameda parando a falar con todos os veciños e veciñas que te atopabas, moitas veces anotando as queixas nunha pequena libreta para resolvelas no vindeiro pleno, nin me podía imaxinar a resolución final do teu mandato como Alcalde.
Teño comentado daquela que o país non daba para tanto e que aqueles plenos multitudinarios no pavillón de deportes de Noia non resistirían as túas demandas. Seguramente porque as organizacións políticas, incluída na que militabamos, tamén non resistían esas políticas.
Gocei da túa amizade, do teu traballo, das túas leccións maxistrais e o pouco que nos falamos nos últimos tempos desfrutei do momento. Mesmo esta última vez que che consultei a posibilidade de escribir aquela parte das nosas vidas. Ademais de dicirme que fixera eu o que me dera a gana, para iso eu tamén estaba alí, remataches preguntándome pola miña saúde. Comentei as pastillas que tomaba para os males correntes dos homes da miña idade e inmediatamente vinme a calzón caído co dedo índice teu metido ata onde non se podía meter mais.
Foi a última vez que te vin e para iso unha parte do tempo de costas. E tamén niso acertaches, conteille ao especialista o teu criterio sobre aquel tratamento e coincidiu contigo que non debería de tomalo mais.
Souben dos teus avances na especialización de uroloxía. Do teu percorrido polas principais cidades de Europa e América e como seguramente coincidir contigo non é moi probábel. Despídome de ti cunha forte aperta celebrando aquel tempo vivido, tempos que os mediocres que te xulgaron en todos as frontes non souberon dixerir.
Ata sempre.
