Volve A Nosa Terra, en soporte unicamente dixital, aínda que dunha maneira distinta á do 2010-2011. Agora, do que se trata é de centrarse no contexto, máis que na noticia diaria. Pero de non menos importancia debería ser o cambio de estilo. Na rede non escribimos igual que no papel, aínda que todos estamos aínda algo presos do vello hábito, do mesmo modo que os deseñadores dos primeiros prototipos da aviación tentaban imitar as alas do paxaros.
A lectura en pantalla é máis rápida e menos constante, polo tanto lévase mal cos parágrafos longos e coas digresións. O non ter diante o artigo enteiro tamén nos impide escribir frases como “xa diciamos máis arriba”. Neste sentido, a escrita dixital parécese algo á radiofónica, fai necesario reiterar a idea e o nome do suxeito. No mesmo sentido, o uso dos pronomes (que substitúen o nome) non é moi aconsellábel porque provoca confusión.
Este tipo de escrita tamén recibe mal as abstracións e o uso de conceptos que obrigan a un grado de concentración que o lector poucas veces alcanza, neste novo marco. Algúns dirán que iso devalúa a lectura e que a simplifica. E, en parte, terán razón. Os textos filosóficos casan mal coa pantalla. Pero non hai que esquecer que tamén a escrita literaria estivo sempre máis apegada ao concreto que ao abstracto e que a noticia xornalística tradicional caracterizase pola súa materialidade. O como, o onde, o quen e o cando, deben ser perfectamente recoñecíbeis a primeira vista.
Se queremos ampliar a perspectiva das noticias, nesta nova etapa de A Nosa Terra que se acaba de abrir, teremos que evitar o recurso fácil á teorización. E teremos que darnos a entender mediante a relación seleccionada de noticias concretas. Isto é: máis que recorrer ao abstracto acudiremos á memoria e a comparación con espazos distintos ao noso. Temos unha hemeroteca e a vontade de estender a mirada. Velaí un exemplo: cando a lingua galega nos parece pequena, debemos pensar que a maioría das linguas que hai no mundo non teñen máis difusión que a nosa nin contan con medios moito mellores. As chamadas linguas internacionais (un argumento que tanto usan para desmerecernos) son en realidade só tres ou catro. E iso lévanos a concluír que a situación do galego, cos seus problemas, é máis habitual que a do castelán. Igualmente, o desexo de parte dos galegos de decidir sobre o propio é un afán visíbel na maioría das sociedades. A defensa dos imperios ou dun mundo unipolar representa a excepción, dentro das ideoloxías que percorren o mundo. As ideas dominantes poden ser dominantes pero iso non significa que sexan maioritarias.
Para certas persoas de esquerdas, as chamadas noticias de interese humano non constitúen máis que unha maneira de frivolizar o xornalismo. Nós pensamos de forma algo diferente.
E algo máis antes de rematar. Para certas persoas de esquerdas, as chamadas noticias de interese humano non constitúen máis que unha maneira de frivolizar o xornalismo. Nós pensamos de forma algo diferente. Todos entendemos o mundo a través dos veciños que coñecemos, antes que a través dunha teoría. Os nosos veciños interésannos e non está mal falar deles en singular. A diferenza entre unha reportaxe humana e o xornalismo amarelo non radica no protagonista da noticia senón no que se conta nela e na intención coa que se fai.
E nada máis. Intentaremos afondar e aprender cada día a facer este novo xornalismo (que, por certo, non é tan diferente do que no seu día preconizaron Tom Wolfe e outros) coa ilusión que dá todo o novo. E convidámosvos a que vos sumedes.
Comezamos por unha publicación que marcou un antes e un despois na fixación do concepto de memoria democrática. O especial “O 36 na Galiza” tivo un éxito do que nós fomos os primeiros sorprendidos. Dúas edicións esgotadas en poucas semanas, con máis de 10.000 exemplares vendidos, foron un fito incontestábel e probaba a fame cidadá por saber e completar un pasado fragmentado e cheo de experiencias políticas e sociais. Era marzo de 1986, pasaran 50 anos desde o golpe de estado, procurabamos poñer un novo ladrillo nunha tarea sen fin. Nos anos seguintes aprofundamos no percorrido do periodo ditatorial en dúas novas publicacións: A Nosa Historia 2 Os anos despois (1936-1953) e A Nosa Historia 5 Galiza: 1953-1975. Velaquí os froitos daquela andaina.
En anos sucesivos completous e a colección A Nosa Historia con novos títulos.
