A Nosa Terra

Etiqueta: sindicalismo

  • Fernando Miramontes, o home tranquilo

    Fernando Miramontes, o home tranquilo

    Honesto, calmo, pacificador e defensor das liberdades democráticas. Ben podería ser un héroe das películas de John Ford ou mesmo aquel John Wayne de «O Home Tranquilo». Pero a vida, e sobre todo a súa vida, non foi de ficción. Foi real, exemplar e sen os  efectos especiais e a maquillaxe coa que disimular a profunda pegada que o maltrato, as vexacións e as torturas deixaron á forza, nel e nas persoas da súa contorna.

    Tiven o privilexio de coñecer a Fernando Miramontes, pouco tempo pero moi intenso. Sempre tivo palabras amábeis e agarimosas comigo. «Que hai chaval…..» engadindo de seguido algún consello sobre a vida, a loita ou o que cadrase. Así era. 

    A primeira vez que escoitei falar del foi a través das conversas de cárcere co seu irmán Pepe que xunto a Suso Díaz okupamos a cela 112 no primeiro andar da prisión da Coruña. O problema veu cando ingresou un día de Marzo de 1972. Estaba de  cór azul, o pelo azul, enteiro, tranquilo e asumindo a súa situación case como natural.

    Fernando era escaiolista xunto a seu irmán Pepe, e para o Comisario Xeral da Policía Social desprazado a Ferrol, Fernando era caza maior. Xa estábamos presos todos e todas as que apareceríamos no libro de «fichados». Tratábase de desmantelar todo o aparello clandestino político e sindical.  Polos apuntes e as conversas que tiven a sorte de compartir na casa con Paco Balón, tratábase de Vicente Reguengo quen curiosamente xa fora policía na República e viña coa «experiencia» de interrogar nada menos que a Julián Grimau.

    A brutalidade policial dos días posteriores aos encarceramentos masivos, básicamente de traballadores de Bazán, foi tremenda, levando a peor parte Fernando Miramontes. Foi apaleado e golpeado brutalmente na Comisaría de Policía por un retén de garda composto por tres policías da provincia de Lugo e antes de levalo o cárcere de A Coruña tiveron que ingresalo nun hospital durante cinco días.

    Así foi como coñecín, aínda convalecente e «morado» polas malleiras a Fernando Miramontes, e o pracer de escoitalo nas charlas diarias daquela Universidade Popular na que a Ditadura converteu o cárcere coruñés.

    Non abonda con lembrar unha vida exemplar e de compromiso, non. Ferrolterra e a súa cidadanía ten que recuperar a historia degradada, terxiversada e manipulada da loita contra da ditadura e pola defensa das liberdades

    Segundo contaba Paco Balón, a raíz dos sucesos do 72 toda a dirección de CC.OO., o Comité Provincial e o Comité Local do Partido Comunista estaban no cárcere: Xesús Aneiros, Geluco Guerreiro, Xan María Castro, Vitoria Cabanela, Sari Alabau, Xulio Pérez de la Fuente, Rafael Pillado, Manuel Amor Deus, Xosé M. Rioboó, Xulio Aneiros, Fernando Miramontes, Vicente Álvarez Areces, Paco Balón, etc. coa «sorte» de que os das multas gubernativas sairían antes e así a finais do 72, Fernando Miramontes xunto coas compañeiras dos que seguían encarcerados e o proprio Paco Balón reactivaron o desmantelado Comité Local.

    Os inicios de Fernando están cheos de exemplaridade de militancia e de compromiso. Xa en 1969 pasou cinco meses no cárcere e cada vez que a ditadura tiña ocasión retornaba a prisión como quen ten unha segunda vivenda. Tal era que co estado de excepción polo Proceso de Burgos, pasou dous meses na cadea.

    Contaba que nos catro anos emigrado na Francia comprobou o positivo dun sistema democrático e o lonxe que estábamos del, salvo que a loita popular o conseguise. Deste xeito incorpórase ao Comité Local do PC xunto con Rafael Pillado, coa responsabilidade do movemento cidadán e da pequena empresa. Apunto eu, que traballando de escaiolista actividade que mantivo durante catorce anos ata que cedeu a empresa aos traballadores cos que contaba. Dignidade e compromiso ata o final.

    As loitas contra o desmantelamento industrial de Ferrolterra encetado nos ano 70, continuando nos 80 e posteriores, marcaron a vida de moitas persoas e como non, entre elas a de Fernando Miramontes e a súa compañeira, que sufriron e padeceron as consecuencias daquelas loitas.

    Documental realizado co gallo dos 40 anos da primeira corporación democrática no Concello de Ferrol presentado o 14 de abril de 2019 nos actos correspondentes ao aniversario da 2ª República. Homenaxe a Fernando Miramontes.

    Non foi menos o sufrimento polo paulatino desmantelamento do Partido no que loitaron tantos anos, ata que como resultado das primeiras eleccións democráticas foi nomeado concelleiro naquel primeiro pleno democrático o 20 de abril de 1979.

    Non abonda, penso eu, con lembrar unha vida exemplar e de compromiso, non. Ferrolterra e a súa cidadanía ten que recuperar a historia degradada, terxiversada e manipulada da loita contra da ditadura e pola defensa das liberdades. O traballo de Suárez e de Maiz entre outros, sinalando e documentando o que aconteceu neses anos escuros ten que dar paso a ese recoñecimento. Recoñecemento onde de seguro volveremos a lembrar a Fernando Miramontes Vázquez.

    En Bouzamaior, rematando xaneiro do 2021

     

  • Ángel Porto Feal, o loitador solitario

    Ángel Porto Feal, o loitador solitario

    Non tiña moitos amigos, non. Se cadra porque fixo todo o posible para non telos, ou porque a súa traxectoria pola vida, está chea de situacións complicadas, algunha delas difíciles de entender. Quen sabe. O caso é que Luco, Angel Porto, finou hai uns días supetamente e sen avisar, incumprindo a promesa de visitarme na miña aldea de Bouzamaior. Promesa que renovaba cada vez que coincidíamos nas manifestacións unitarias percorrendo ás rúas de Ferrol.

    Como o traxecto a pesares de ser longo non dá para tanto debate pendente entre eñ e mais eu, sempre se comprometía a facerme unha visita á miña aldea. E xa non poderá ser. 

    Non era un tipo fácil este Luco, compartimos anos de traballo e loita no Comité de Empresa da Bazán e a pesares de ser un dogmático de manual, foi aceptando pouco a pouco que o sindicalismo nacionalista ía tomando corpo e forza nun Comité de Empresa no que Luco pensaba non perder nunca a hexemonía de CC.OO. Compartilo coa UGT non era o mesmo.

    Luco, segundo da dereita de pé. celebrando á saida da carcere.

    E algo de razón tiña. Aquelas Comisións Obreiras onde tantos e tantos traballadores deixaron a pel para conquerir os mellores Convenios Colectivos, loitando polas liberdades democráticas e contra a ditadura, que teñan que compartir os organismos democráticos polos que loitaron, o tiña especialmente cabreado. Moito temos debatido sobre esta cuestión. De como reconstruír un País e o Sindicalismo unha vez conquistadas as mínimas liberdades para poder facelo.

    A verdade é que tiña un especial sentido do humor e sei que me tiña certo aprecio a pesares de todo, ou sería porque ese afecto compartido non o conseguía nin dentro nin fora da súa propia organización. Quen sabe.

    Eu sempre tiven un gran respecto por todos aqueles valentes (tamén tiña que ver a valentía) que en tempos moi difíciles expuxeron ata as súas vidas para conquerir a democracia. E Luco aportou moito da súa vida para que nestes tempos de desmemoria non teñamos nin un mínimo de recoñecemento para a súa entrega. Eu cando menos si.

    Sempre tiven un gran respecto por todos aqueles valentes ue en tempos moi difíciles expuxeron ata as súas vidas para conquerir a democracia

    O relato que aínda gardo na miña memoria sería mais ou menos así: 

    No mes de maio do ano 1972, o réxime de Franco xa tiña encerrados nas cadeas de A Coruña e de Carabanchel a todas as persoas que consideraba responsábeis das folgas de Ferrol e Vigo e das accións reivindicativas que dende marzo dese ano berraban «democracia» poñendo en serios apuros a todo o aparato represor despregado polo país.

    Como podía ser que seguisen aparecendo «“octavillas» polos talleres e polos barcos militares en construción? Diante desa situación, o Goberno nomeou a un Xuíz Instructor da Mariña de Guerra, vinculando así ao Exército nun conflito laboral e social.

    Este veu a ser o Comandante de Infantería de Marina Juan Fraguela Diaz pertenecente ao SIM (Servizo de Información da Mariña de Guerra) e o 18 de maio xa ordea as primeiras detención e o ingreso na Prisión Naval de Caranza.

    O dia 1 de Xuño, aparece no xornal de Ferrol unha «requisitoria»” do Comandante Fraguela contra, entre otros, Angel Porto Feal. E aí vai o Luco e apreséntase voluntariamente na Auditoría de Guerra, imaxino preguntando… «que carallo me queren?…” sendo enviado inmediatamente á Prisión Naval de Caranza quedando incomunicado.

    Os días posteriores foron de verdadeiro inferno. Os torturadores sentíanse «protexidos» nunha prisión militar a diferencia da prisión da Coruña ou mesmo Carabanchel, as palizas e as vexacións foron constantes. O Comandante Fraguela ensañouse especialmente con Luco Porto. Tiveron que intervir outras autoridades militares grazas a presión de avogados e familiares para que aquel torturador rematara con aqueles «interrogatorios». Finalmente Luco foi procesado por propaganda ilegal cunha petición fiscal de catro anos de prisión e multa de trescentas mil pesetas.

    Daquel Consello de Guerra lémbrome especialmente. Primeiro porque tratábase diso, nada menos que dun Consello de Guerra que demostraba que o réxime morrería si, pero morrería matando. E porque aquela mañá fría de principios de xuño, fixemos cola para entrar á sala do xuízo á que só puideron entrar os avogados e algún parente a pesares da dimensión da sala. Enchérana previamente de militares para que non puidésemos visualizar aquela inxustiza.

    Será polo medo que sempre tiven á represión, ou polo respecto que merecen esas persoas e as súas familias que a Luco Porto entre outros sempre lle tiven moito respecto, iso que no Comité no que participamos e nas loitas nas que coincidimos sempre foi duro de convencer. Para poder ondear a bandeira galega no pau de popa da patrulleira Vigia onde quedamos encerrados loitando contra o «expedente de regulación de emprego» , o problema foi «convencer» a Luco de que tiñamos que provocar con ese xesto e que sei a Mariña abordaba a patrulleira pois moito mellor. Non foi fácil. Nada fácil, claro que despois do éxito da bandeira na opinión pública e a repercusión mediática, dera a impresión que a discusión previa fora ao revés. Nada, cousas do protagonismo.

    Pois así foi, ou polo menos parecido, unha parte da vida entregada pola causa da liberdade e que demasiadas veces parece que non existiu nunca, protagonizada por homes e mulleres e as súas familias e que nunca aparecerán nos libros de texto como referentes. Que queden polo menos na nosa memoria. Que menos.

    Grazas Luco.

    Dende Bouzamaior no medio da pandemia do 2020

  • Rafael Pillado, a memoria que sempre absolve

    Rafael Pillado, a memoria que sempre absolve

    Querido Rafael: Cando entrei na Bazán en Outubro de 1963 aos 14 anos de idade, non imaxinaba que ademais de conquerir un emprego, que non era pouco, lograría asentar as bases da miña formación mais aló do profesional, ou sexa iso que chamaban «facerse un home». Antes mesmo, moito antes, de facer a mili.

    E ti, querido Rafael, tes moito que ver. Miña nai, que traballaba nos comedores da empresa, sentía por ti verdadeira veneración. E non era para menos. Loitador incansábel, valente e decidido e sempre arriscando máis que ninguén na defensa da clase obreira dende a Bazán pero tamén cos da Peninsular Madereira, a Pysbe, Megasa, Astano e por suposto na loita contra a Ditadura e pola defensa das liberdades democráticas.

    Rafael Pillado xunto ao escritor Ramón Loureiro nunha foto de Anxo Álvarez.

    A factura que tiveches que pagar non foi pequena, e non é esaxerado dicer que para un relatorio fiel da historia do movemento obreiro se ten necesariamente que contar contigo, coa túa vida. Ti formas parte dun pequeno grupo de persoas que tiveron que ver coa miña maneira de entender a vida, a responsabilidade de cara aos demais, fortalecendo o que tiña aprendido da casa. Mediatizada esta formación pola represión da ditadura e, por que non recoñecelo, polo medo a esta mesma represión.

    Recoñezo que seguramente fun un mal alumno, porque deseguido puiden comprobar que aqueles fundamentos poderían aplicarse doutro xeito. Daquel movemento sociopolítico e asembleario das CC.OO. saíron as primeiras reivindicacións que pretendían resolver a nosa problemática mais achegada. Ti mesmo defendías dende o PCG «a esixencia dun maior rigor na oficialidade do galego….»  Que «o ensino sexa competencia exclusiva do poder galego e asegure o uso do idioma galego en todos os seus niveis e ámbitos», e nada menos que referenciando o Estatuto de 1936 para «o establecemento do goberno galego…». Nada menos.

    A factura que tiveches que pagar non foi pequena, e non é esaxerado dicer que para un relatorio fiel da historia do movemento obreiro se ten necesariamente que contar contigo, coa túa vida.

    Certo é que poucas persoas coma ti, gañaron o dereito a equivocarse ou a cambiar as súas prioridades no terreo político e/ou social e aí é onde quedo paralisado por non ter claro ata onde estou «lexitimado» para agradecerche aqueles anos de loita comprometida sen pasar por alto aqueles outros que provocaron as diferenzas mais salientables.

    E como estou na seguridade de que aínda non compartindo nada ou case nada do que escribo, aínda que sexa porque a ti che pasará algo parecido coa publicación das túas memorias, cada quen que conte a súa verdade que seguramente entre todos conformaremos a verdadeira historia.

    Pois si, querido Rafael as túas «Palabras afiadas» seguramente provocarán algún que outro cabreo, segundo quen as lea e segundo como as interprete. Eu sentinme alagado, mais que nada porque liches a miña historia aquela de  Antes de perdermos a memoria e case estou seguro de que non a remataches porque pasaches por alto a posición da CIG defendida por min para a defensa do Sector Naval Público na Ria de Ferrol, a defensa do Economato laboral que aglutinara as 25.000 persoas relacionadas coa Bazán, por exemplo. E sen embargo á escola de aprendices e a sua disolución final adícaslle unha boa parte do teu relato, facéndome responsábel (non único, menos mal) daquela desfeita. Eu, que por unha vez botara man do vello manual marxista, «análise concreto da realidade concreta»  para poder salvar o máximo posíbel do desmantelamento previsto, e vas ti e arremetes contra aquela posibilidade.

    A pesares de todo, agradézoche de veras tal recoñecemento porque aínda contando cunha minoría sindical á hora da toma de decisión, seguramente viches en min, capacidade de convencemento sobre os teus propios compañeiros de CC.OO. e UGT.  Magoa, querido Rafael, que por esa mesma correlación de forzas o Sector Naval da Ria de Ferrol está practicamente desmantelado.

    No que pretendeu ser unha vida plena, a miña polo menos, está chea de altos e baixos moi afastada da dos líderes obreiros dos que nunca me cansarei de poñer en valor cada vez que se dea o caso e calquer parecido desas vidas coa miña e pura coincidencia. Eu, créeme, nada de que presumir.

    índa estou a padecer con incredulidade aqueles anos da pretendida transición, chea de acontecimentos, de reivindicacións, e porque non recoñecelo a estas alturas, de posicións sectarias, esquecendo que Franco o Ditador a fin de contas morreu na cama.

    Lamentábaste, querido Rafael da que tiveches que soportar por aquel 10 de marzo de 1977 que sei que impediches a lectura dun comunidado por parte de organizacións non convocantes daquel acto de Homenaxe a Amador e Daniel. Ou por exemplo a que tiñades armado no balcón do Concello de Ferrol cada vez que alguén pretendía o canto do Himno Galego. Primeiro boicoteo total, despois  a meitade  ata que por fin despois de empurrar, apagar a megafonía , etc. conseguiase.

    Aquel ano de 1977 quedou gravado especialmente. Se este episodio fora en marzo, o 10 de abril dese ano, Xove: Nucleares NON gracias, cobraches da mesma moeda, porque como ti recoñeces o PCG non convocara tal manifestación. Ah sí «supós» que se trataba dun grupo autoproclamado «nacionalista» (o entrecomillado tamén e teu). Total segundo o teu relato ata quedaches coa chaqueta «rasgada». Sectarismo e exclusión daquela esquerda irredenta , que diría Juan Ignacio Marín. 

    Vaia ano 1977. Son por fin as Eleccións ao Parlamento español e sen saber o motivo, despois de anos de loita, de entrega desinteresada, de arriscar mesmo as vidas para conquerir por fin un proceso electoral libre e democrático, o pobo agradecido dá as costas descaradamente a quen loitou por el e fai nacer a nova dereita da UCD. 

    Unha vez mais a túa decisión de dimitir, non sei se por esta razón (é o de menos) e de reincorporarte ao teu posto de traballo en Monturas, volve poñer no mais alto o teu papel de persoa cabal, honesta e respetada. 

    Pero sen rematar 1977 aínda quedaría a sinatura dos chamados Pactos da Moncloa. Un elemento mais distorsionador do aprendido dos meus lideres obreiros. Nunca comprendín a defensa a ultranza daqueles acordos que amordazaban os avances previstos da clase traballadora. Pola boca pequena recolles nas túas Palabras afiladas unha cita de Nicolás Redondo, «No entiendo la postura de los empresarios de no aceptar el Pacto de la Moncloa que lo que defiende fundamentalmente son sus intereses». Citas mais adiante a un dirixente de Comisiones Obreras  que escribe: «Pero todos estos hechos no pueden hacer olvidar los sacrificios que los acuerdos de la Moncloa suponen para las Clases Trabajadoras. Sacrificios y serios…». Xa non foi tanto os acordos que defendíchedes na Asamblea dos Comedores, senón como o facíades.

    Querido Rafael, xa sei que seguramente excédome do que sería o debido respecto á túa traxectoria pero respecto tamén é confrontar contigo situacións que deron sentido ás nosas vidas. E claro como ti o fas con tanta vehemencia, contaxias aos demais, así que supoño que non te lamentarás.

    Sei que seguramente excédome do que sería o debido respecto á túa traxectoria pero respecto tamén é confrontar contigo situacións que deron sentido ás nosas vidas.

    Vaia vida a túa. Ata foches Concellal que para xustiza divina dirixias a policía local con importantes éxitos de xestión aínda que quedara un pouco escura por aquela  abstención relatada por ti mesmo nas túas memorias e que posibilitou o chamado pelotazo urbanístico  do Edificio de Servizos da Xunta de Galicia. Feito que como todo na vida que deu pé a interpretacións de todo tipo.

    Xa ves querido Rafael que a historia recente dá para moito e á hora de fixar responsabilidades saímos seguramente mal parados, non o dubido, pero mentres tanto aquelo polo que tanto te lamentas con razón, por exemplo o traslado ao sur das nosas capacidades en electrónica, ten moito que ver coa noble causa que defendías dende o Comité Central do PCG abandeirando o “sentimiento de solidaridad con otros pueblos de España” . Sería por eso.

    En fin querido Rafael como ves, aproveitei a lectura das túas memorias para agradecerche a túa entrega e facerte chegar o meu agradecemento polo aprendido naqueles tempos difíciles e xa sabes do aprendido tamén se desprende a capacidade de cuestionar e criticar o que nos rodea. Comprobei ademáis que practicas o que canta Joaquin Sabina: «siempre que me confieso me doy la absolución».

    Forte aperta

    Bouzamaior, inverno 2020  

            

  • A Vicente Couce, o cura «rojo» que falaba de sindicalismo

    A Vicente Couce, o cura «rojo» que falaba de sindicalismo

    Benquerido amigo: Isto de escribir de memoria, cando esta xa anda moi deteriorada, provoca o esquecemento de persoas e lugares que deron sentido á miña vida. E mira que intentei non pasar por alto, polo menos ás que coma ti,  influíron positivamente na miña maneira de interpretar o que me rodeaba, iso que no teu caso segues aí intentado facer de min unha persoa responsábel. Tiven que reler «Antes de perdermos a memoria» (Embora, Ferrol 2019) para darme conta que verdadeiramente pasei demasiado rápido polos meus inicios no Sindicalismo. E aí estabas ti, que nin sequera eras crego titular,  sei que daquela eras “coadxutor” que seguramente correspondía aos bolseiros de hoxe ou aos precarios do contrato temporal, coa importante vantaxe de ter de «xefe» a Xosé Chao Rego na parroquia ferrolán de Santa Mariña.

    VIcente Couce nos anos 70.

    Aquela parroquia coa súa vella Igrexa, transformábase en local sindical para aqueles rapaces que como consecuencia da clandestinidade non atopáramos outra maneira de organizarnos para falar, discutir ou simplemente coñecer a persoas cos que compartir as inquedanzas propios da idade. 

    a quen se lle ocorre naqueles tempos  fomentar dende as homilías  unha Organización Sindical xa declarada ilegal antes de tela constituído

    Non sei quen me levou por primeira vez, supoño que como consecuencia da miña militancia nos temas da saúde co Psico-Social, intimamente relacionada cos sectores de Caritas e cos que xa estaban organizados da HOAC, onde ata pasaban desapercibidos os militantes comunistas da época. Pero aí estaban ti con aquelas chapas extraordinarias sobre a necesidade de construír os Sindicatos Libres e Democráticos.

    Aqueles inicios no Sindicalismo foron posíbeis pola aposta dun Grupo de sacerdotes que coa ti apostástedes por defender os despedidos das empresas, os represaliados  e as súas familias. Aquela realidade axudou, e de que maneira, a cambiar á nosa mentalidade mediatizada pola formación que tiveramos que tragar na escola franquista.

    Pero o teu comportamento non saíu gratis, a pesares do despiste da policía política ferrolán xa que durante algún tempo pensaron que a vosa dedicación  limitábase á sagrada misión de salvarnos a alma inculcándonos  os principios da fe cristián. Así que non tardaron en sentarte no banquiño do Tribunal de Orden Público, como non, xunto con Xosé Chao Rego.

    E todo pola nosa culpa, aínda que a quen se lle ocorre naqueles tempos  fomentar dende as homilías  unha Organización Sindical xa declarada ilegal antes de tela constituído, ou solicitar que «o cepillo» das misas fora destinado a socorrer ás familias dos despedidos das empresas en folga. E todo ben argumentado nas «octavillas» que saían daquela multicopista con cheiro a incenso.

    Xosé Chao Rego en 2005, en Marín, intervindo na homenaxe a Francisco Carballo.

    Chao Rego saíu absolto co cabreo do Presidente do Tribunal un tal Maxistrado Mateo, a quen logo daría morte ETA, segundo conta no seu libro a profesora Rosa Cal titulado «Los curas contra Franco» (Embora, Ferrol 2012). En aquel xaneiro de 1970 fuches a dar cos teus osos á prisión «concordatoria» de Zamora. Concordatoria non de concordia senón de Concordato asinado entre o Vaticano e a Ditadura franquista fartos xa de que interpretárades o Concilio Vaticano II como vos deu a gana.

    Nunca me falaches daquel cruel episodio que tiveches que soportar no único cárcere do mundo destinado aos sacerdotes xa que por aquel «concordato» de 1968 os «curas rojos e separatistas» non podiades compartir cárcere cos demais presos e o xuízo (aquela especie de xuízo) tería que celebrarse a porta pechada.

    Moito che temos que agradecer os mozos daquela época polos riscos que corriches

    Naquela cárcere de exterminio tiveches que pasar moitas calamidades. Segundo lín hai pouco, dixo Xabier Amuriza ex cura vasco que tamén estivo encerrado en Zamora que verdadeiramente aquela cárcere fora habilitada como «vinganza do nacionalcatolicismo contra as ovellas negras» referíndose a todos vosoutros. Volvín a visualizar Celda 211 rodada nesa cárcere para situarme en como tiveches que pasar aquela etapa da túa vida eu que só coñecín a Cárcere da Coruña, só que para min non foi cárcere. Estiven sempre rodeado de loitadores pola liberdade, así que foi o mellor que me puido pasar.

    Benquerido amigo, dentro de moi pouco, en xaneiro que ven, temos que «celebrar» os 50 anos daquela tortura da que felizmente lograches saír, aínda que por esta e por outras que tamén pasaches, explica que remataras a idade de traballar facendo de electricista nunha pequena empresa que tiveches que montar para sobrevivir.

    Moito che temos que agradecer os mozos daquela época polos riscos que corriches, e non só nós, sei de boa tinta que se non chega a ser pola solidariedade da túa familia aquela mañanciña do 12 de agosto na rúa da terra de Ferrol a policía franquista non só asasinaría a Moncho Reboiras.

    Non paras, e xa vas para maior, así que vai acougando porque cada vez que nos atopamos aínda soltas a retaíla de “que facedes os sindicatos, claro os da Bazan que sodes a aristocracia da clase obreira…. xa vos esquecíchedes”.

    Agora estás empeñado en recuperar a Memoria Histórica de Ferrolterra e aí andas animando a todo o mundo para que colaboremos en construír un Centro da Memoria, só que segues esquecendo que tamén teremos que recuperar todos os esforzos que fixeches na procura das liberdades democráticas neste momento no que parecen empeñados en reescribila, nada menos que os da ditadura pasada reconvertida en presente.

    Vicente Couce Ferreira: Grazas.

Boletín de novidades

Recibe as novas no teu e-mail


Política de privacidade *