Teño recollido nestas páxinas de «A Nosa Terra» unha breve escolma da vida de persoas extraordinarias cos que tiven a sorte de atoparme. Persoas exemplares das que a historia cústalle traballo considerar e a moitos deles e delas, non se lles fará xustiza nin sequera cun breve apuntamento, pero que deixaron en min, nalgúns casos, profunda pegada.
Hoxe, o meu agradecemento é colectivo, porque chegado o 50 cabodano dos sucesos do 72 é hora de lembrar que quedou daquela loita, que lección nos deu a historia e de que maneira influíu naquela xeración de mozos que participamos naquel movemento antifascista seguindo as directrices daqueles loitadores irrepetíbeis que dende o Partido Comunista arriscaron as súas vidas naquela extenuante loita contra a Ditadura.
Toda esa fase da nosa historia recente, afortunadamente provocou o interese de historiadores e da escrita das persoas protagonistas moitas delas afortunadamente vivas para dar fé daqueles días de loita previos ao 10 de Marzo de 1972.
A partires do dia 10, tamén xa sabedes, persecución, tortura, despidos masivos, e o Cárcere da Coruña cheo de «fichados» estiveran na manifestación de Ferrol ou non, que tanto tiña con tal de reprimir as gañas de liberdade e democracia.
Toda esa fase da nosa historia recente, afortunadamente provocou o interese de historiadores
Pero na Bazán xa funcionanan dende anos atrás as «Comisiones Obreras» como “»Movimento Sociopolítico Asambleario e de Clase» e aquela estrutura sindical servira xa para a defensa e a solidariedade coas empresas da Comarca, Peninsular Madereira, Megasa etc, conflitos pola defensa do emprego e dunhas condicións de traballo dignas.
Pero claro, o Réximen non quería consentir aquelas loitas «dende dentro do sistema». Abondo levaban soportando no Sindicato Vertical, Rodolfo Martín Villa, Secretario General da Organización Sindical e os seus secuaces coa infiltración de elementos subversivos na estrutura do Vertical. Así que a tiros reprimiron a manifestación por un Convenio de Factoría que previamente tería autorizado.
O argumentario esgrimido e respaldado pola totalidade do cadro de persoal da Bazán de Ferrol, tiña como principal elemento a cercania da Comisión Negociadora co conxunto dos traballadores a das traballadoras, á hora de rexeitar e/ou aprobar a proposta das condición pactadas.
Non cabe dúbida de que outro argumento de peso para un Convenio de Factoría tamén fora a composición da comisión negociadora das Factorías de San Fernando e Cartaxena, pois que nesas factorías non contaban con militantes das Comisiónes Obreras que previamente se infliltraran no Sindicato Vertical.
Aquela pretensión de achegar a Negociación Colectiva ao conxunto do cadro de persoal que permitira participar co coñecemento da materia a negociar, foi rexeitado polas forzas de orden público, metralleta en man que en número espectacular foran desprazados dende León e Valladolid os días anteriores.
Polo Convenio Colectivo de 1976 practicamente todos os despedidos fomos incorporándonos a Empresa cun custe económico importante nos salarios do conxunto do cadro de persoal. Aquela incorporación tivo un custe de incremento cero naquel Convenio. Ata niso aquela miserable Dirección sacou proveito a pesares de que un tempo despois chegaría a Amnistía de Adolfo Suárez, amnistía que seguramente aínda esteamos pagando a dia de hoxe.
Non nos foi fácil levar á práctica moito do aprendido daqueles extraordinarios loitadores. A autoorganización, os cadros sindicais controlados pola asemblea de taller, o acceso as asembleas gremiais foron combatidas, rexeitadas e negadas dende o sindicato xa legalizado como Comisións Obreiras.
Convenio tras Convenio as asembleas xerais votarían en contra da presentación dun Convenio de Factoría porque a implantación de CCOO unha vez legalizado suporía a maioría da asemblea. E cando non foi así grazas a afiliación que o sindicalismo nacionalista fomos conseguindo, sempre tiveron o respaldo da UGT e da USO.
Aquelas novas «promesas» moitas delas incorporadas nos procesos de selección posterior a 1972 foron pouco a pouco dándolle corpo a un modelo sindical aprendido daqueles loitadores, tendo presente aquel argumentario, ademais de que necesitamos un modelo de relacións laborais en función do produto que elaboramos (pensade que estamos a falar daqueles anos coa construción de cargueiros, petroleiros, grandes buques militares, turbinas de vapor e gran reparación naval) ata do clima co que temos que convivir.
E sobre de todo, un modelo de Negociación Colectiva propia, achegada, de control do comité polo representado e representada, nada que ver coa obsesión do control da cúpula sindical negociadora, da centralización absurda que afasta ao representado. Ata hoxe, onde a pesares de todo o modelo sindical nacionalista e de clase onde tiven a honra de aportar o aprendido é maioritariamante respaldado pola Clase Obreira Galega.
Aquel colectivo inclasificable de homes e mulleres que moitas veces representei, e dos que fun a súa voz nas Asembleas, foron os que fixeron posible a implantación do noso modelo sindical. Tito, Abelardo, Ramiro Rico, Manola Fuentes, Mercedes Prados, Maria Xosé Guerreiro, Juan Polo, Manel, Manolo Varela, Manel Montero e un afortunadamente longo etc. hoxe xs prácticamente todos e todas fora da empresa cubriron unha etapa das súas vidas adicadas a defender o seu País dende a empresa onde traballaron toda a súa vida.
Grazas a todas.Grazas a todos.
