Antonio pertence á asociación La Corrala. Un cartel en español, francés (polos senegaleses do barrio) e bangladeshí anuncia as festas de San Cayetano, San Lorenzo e La Virgen de la Paloma. No centro, un chulo e unha Manola, que ben se poderían reinterpretar como un turco, co seu bigote, e unha muller árabe, co seu pano.
O barrio, popular até os setenta, foi despois tomado pola heroína e, hai uns vinte anos, polos chineses que viñeron de Francia, onde os obrigaban a pagar impostos “por cada caixa que movían”, di Antonio. Os chineses colocaron por aquí os seus almacéns maioristas, aos que acudían clientes de todas partes, Portugal incluída. Pasaban case todo o día en operacións de carga e descarga, ocupando as rúas estreitas, até que o concello prohibiu o tránsito de vehículos. Agora viven en Pozuelo e veñen en grandes automóbeis, con marcha redutora, conta tamén Antonio.
O barrio é un decorado de tendas asiáticas, senegalesas e árabes. Os árabes son os únicos que non teñen apenas trato con La Corrala. A poucos metros, en dirección á igrexa-biblioteca, encóntrase o locutorio desde o que extremistas islámicos puxeron en marcha os explosivos do 11-M, o atentado que acabou coa vida de ducias de persoas e que a punto estivo de voar enteira a Estación de Atocha.
Antonio comenta, con tan discreto orgullo como usou para falar da igrexa-biblioteca, que, aquí perto, encóntrase tamén o famoso Laboratorio 4, creado por okupas e que foi o núcleo duro dos Indignados da Porta do Sol.
O barrio era o máis inseguro da cidade. Agora parece tranquilo. Incluso os turistas comezan a alugar locais e pisos. Está poñéndose de moda, sen que os ionquis se decidan aínda a abandonalo.
Polas palabras de Antonio sei que as administracións investiron bastante diñeiro despois do atentado. Probabelmente querían evitar que se formase aquí algún tipo de gueto islamista. Antonio sinala coa mirada o centro da praza, un poste cunha cámara dotada dun ángulo de visión de 360 graos. “Hai 48 cámaras destas no barrio”, di. Os turistas aparecen e desaparecen, cos seus pantalóns pirata e os seus cabelos louros. “Lavapies é moi citado nas zarzuelas”, aclara Antonio.
O barrio era o máis inseguro da cidade. Agora está poñéndose de moda, sen que os ionquis se decidan aínda a abandonalo.
O dono dun restaurante mandou traer de Colombia unha figura da Virgen del Cisne. Logo, o cura da parroquia, un latinoamericano –a xerarquía decidiu adaptarse á clientela máis habitual–, solicitou para a igrexa a figura, pero non se puxeron de acordo sobre a porcentaxe do cepillo. O párroco reclamou entón unha virxe propia a Colombia. Antonio conta isto con ironía disimulada.
Ao saír, pasamos pola rúa Atocha. Observo o monumento –un grupo de abrigos enlazados– aos cinco avogados laboralistas asasinados a comezos da Transición por un grupo de ultradereita. Unha das avogadas que traballaban naquel despacho era Manuela Carmena. O edificio permaneceu clausurado, durante moitos anos, con madeiras cruzadas nas portas. Así se encontra agora o locutorio do 11-M, se é que non me confundín coas indicacións de Antonio, pois hai varios locutorios, moi próximos, pola zona.
Compro medio quilo de claudias no mercado. O vendedor é suramericano, aínda que o rótulo da tenda está escrito en árabe. Onde agora se empraza este mercado, antes creaba ilusións o cine Doré. Nunha parede de La Corrala, un cartel reproduce a fachada dos numerosos cines e teatros que amenizaban o barrio e que foron pechando, pouco a pouco, nos anos oitenta.
