Arredor das once horas do 24 de febreiro de 1981 fora convocada unha asamblea. A
xente foi reunida coma sempre, a golpe de veña, a golpe de vamos. ”Quedamos ás
once en historias”, dicían as de medicina. A aula magna de Xeografía e Historia
petouse.
Como é natural, houbo soflamas antimilitaristas, sentimentos ben encendidos de “non
pasarán” e mil cousas sobre Tejero, sobre a posición escurrida do rei, sobre toda
aquela loucura que por entón xa dabamos por superada. Cadaquén que interviña
facíao sen atril, diríase que o facía desde o seu pupitre.
Foi nesa que baixou Gustavo. Nada de estar na fila quince. Baixou ao lugar do
profesorado e fixo un monólogo enardecente que hoxe parecería doutro mundo.
Gustavo Pernas fixo chorar mesmo aos que chegaban de económicas.
Por que? Pois porque se converteu en dono da emoción de todxs con tal intensidade
que non había estudante na sala que lle soubese roncar. Non é por aproveitamento
literario pero creo que nese monólogo inédito, inverno do 81, Gustavo Pernas
comezou a súa carreira fantástica na dramaturxia.
O escritor, director teatral e actor Gustavo Pernas (Viveiro, 1959), faleceu o 29 de outubro na Coruña. Máis información na web da Asociación de Escritores en Lingua Galega
