Levaba  tempo amolado comprobando como xornalistas progresistas difunden, comentan, defenden, dun tempo a esta parte ideas, feitos e datos falsos que teñen todos eles un denominador común: estar en sintonía co movemento ultraconservador, xenófobo e machista, que percorre Europa.

Comprobaba como nos medios de comunicación doutros países, maiormente Italia e Francia, había medios e líderes políticos da extrema dereita que usan os mesmos argumentos, feitos análogos e datos semellantes, adaptados a cada realidade.

Non pensen só en Vox, senón tamén no PP e Ciudadanos e nos medios que os apoian que, no Reino de España, son maioría.

Andaba eu a dar estas voltas cando coñezo que en decembro Anonymous destapa a existencia dunha rede chamada Integrity Initiative. Esta ONG defínese como ”Defending Democracy Against Disinformation” (Defensa da democracia fronte a desinformación).

Dirixida por dúas persoas vinculadas aos servizos secretos británicos, Daniel Lafayeedney e Christopher Donnelly, creada desde o goberno británico, con antenas nas embaixadas do Reino Unido en moitos países, a Integrity Initiative está financiada polo goberno británico, a OTAN, o Departamento de Estado americano, o ministerio de Defensa de Lituania e Facebook, segundo documentos filtrados que ninguén desmentiu aínda.

Creada para “contrarrestar a desinformación e maligna influencia de Rusia en Europa”, a Integrity Initiative dedícase a realizar operacións de propaganda en países europeos. En moitos deles a organización dispón de “equipas” de xornalistas, académicos, profesores…, militantes da defensa de occidente. Cada equipoa ten un líder e, tamén, o que parece un contacto na respectiva embaixada británica do país en cuestión.

O xornalista Rafael Poch (www.ctxt.es) relata como, segundo un documento de Anonymous, o 7 de xuño púxose en marcha unha operación para impedir o nomeamento do coronel Pedro Baños á fronte da Dirección Nacional de Seguridade.

Primeiramente emprendendo unha campaña en Twitter, con novas inventadas e comentarios ferintes, contra o militar, para desacreditalo e impedir o seu nomeamento.

A “información” tamén foi enviada a El País e a El Mundo. Finalmente PP e Ciudadanos fanse eco delas e premen ao goberno. Pedro Sánchez claudica. Nomeamento abortado.

Este é un xeito de como aparecen as argalladas, tanto nas redes como na chamada prensa seria. Existen xornalistas e opinadores pagados para inventalas, redactalas e difundilas. Tamén os hai que por desleix ou por deixarse engatar por uns ideais que creen honestos e coincidentes co seu xeito de pensar, se prestan non só a difundilos, tamén a defendelos, facendo súa a causa.

Tanto nas redes como na chamada prensa seria existen xornalistas e opinadores pagados para inventalas, redactalas e difundilas.

Esta última situación levou a que ben xornalistas, abrazasen a causa da unidade de España fronte aos “golpistas cataláns”, axudados, iso si, polo fondo de réptiles incrementado polo ministro Fernández Díaz, que superou en moito ao existente cando a “loita contra  ETA”.

As novas falsas, fake news, non existen. Non existen agora e nunca existiron. Son argalladas. Se son falsas, non son novas.

Ben é certo que moita prensa e moitos xornalistas sempre utilizaron, a mantenta, as argalladas, segundo a súa comenencia ou as das súas empresas.

En Galiza levamos moito tempo sufrindo unha modalidade destas argalladas: un político invéntase un dato ou difunde unha afirmación mentireira. Os xornalistas difúndena, sabendo que falta á verdade. Todo o máis, ao día seguinte, con moito menor relevancia, danlle voz aos prexudicados ou acusados.

Excúsasense afirmando que eles non teñen culpa, só recollen o que dixo, literalmente, unha fonte oficial.

Renegan así da función do xornalista como intermediario entre a fonte e a sociedade. E levan premios e gabanzas.

Cal é a diferenza logo entre esta etapa das argalladas e outros tempos?

A primeira, é a aparición das redes sociais e o seu poder para difundir estas argalladas.

A segunda, a aparición de medios dixitais que teñen precisamente ese xeito de facer xornalismo –ás veces extorsionador– como identidade.

A terceira, a aparición de mecanismos, a cada máis poderosos, que repiten e difunden esas argalladas, unhas veces monotorizándoas, outras inventando nomes de supostas persoas que semellan moi reais.

A cuarta é neutralizando mecanicamente a denuncia destas argalladas e o seu enmascaramento.

Como facerlles fronte? Sabendo ler: quen é quen, a que intereses responde, quen está detrás do medio… Logo aportando datos que desmintan estas presuntas informacións e poñéndolle nas redes, claramente a etiqueta: argallada.